روحانی و عالم، به طبیبی می ماند که هر کجا با افرادی برخورد نمود، آنها را طبابت کند و دوای دردهای آنها را بیان کند، زیرا ممکن است دردمندی باشد که پی دوا می گشته و نمی یافته، ولی در نزد او دوای درد و مرض های روحی خود را پیدا کند. حال ما تقریباً حال کسانی است در زمان و نزد انبیاء (علیهم السلام) بودند و از آنها استفاده نمی کردند، زیرا ما هم در کنار نمایندگان آنها یعنی علما هستیم و می توانیم به نزد آنها برویم و از آنها استفاده کنیم، ولی نمی رویم و استفاده نمی کنیم.